CARLOS NÚÑEZ

Carlos é o gaiteiro galego máis universal de tódolos tempos:había moitos, moitos anos que ningún gaiteiro solista acadaba esta sona e popularidade en Galicia,si é que alguén a acadou, e certamente nunca tanta fora.
Carlos conseguiu dende moi noviño o que ningún galego ata el, ser considerado entre os primeiros gaiteiros do mundo, algo ata entón reservado a escoceses, irlandeses ou bretóns.
Tamén é salientable e infrecuente que ó mesmo nivel de execución quea gaita, toca todo tipo de frautas, whistles, ocarinas,...
De feiro estudiou a carreira de frauta de pico no Conservatorio de Madrid e acadou as máximas calificacións posibles:Matrícula de Honra e Premio Extraordinario de Fin de Carreira.
Pero Carlos é moito máis ca un excepcional intérprete, é un investigador, pioneiro, productor,comunicador carismático, embaixador cultural,e aínda que raramente poila súa enorme autoesixencia, compositor... en definitiva un artista excepcional.
Ós seus trinta anos e con toda a súa carreira por diante, o vigués leva moito camiño andado, dende que ós 8 anos decidiu tocar a gaita contra o que daquela se aconsellaba ós nenos, ou dende que ós doce fose invitado como solista da Orquesta Sinfónica de Lorient a interpretar unha composición do irlandés Shaun Davey, que case 20 anos máis tarde comporía novas partes para esa mesma obra especialmente para Carlos.
En 1989 gravou por primeira vez co mítico grupo irlandés The Chieftains para a banda sonora da Illa do Tesouro con Charlton Heston e Oliver Reed, ¡nunca agaita galega sonara a traves dun altofalante tal! Dende entón Carlos gravou diversas veces cos irlandeses, tanto para os seus propios discos como para os deles e para o seu gran éxito The Long Black Veil e sobre todo "Santiago", adicado a Galicia e gañador dun Grammy, o único de agora para a música galega.
Por este disco converteuse no "Séptimo Chieftein", e acompañou ós mestres por todo o mundo dandfo centos de concertos con eles.
Isto permitiulle sentirse como na casa en esceas míticas como a do Carnegie Hall de Nova Iorque ou o Albert Hall de Londres, ou participar en acontecementos como "The Great Music Experience", televisado a todo o mundo dende Xapón, con Bob Dylan,Joni Mitchell, Bon Jovi, INXS e organizado pola UNESCO, etc.
Resultado destas experincias foi o seu primeiro disco, "A Irmandade das Estrelas", editado no 96. Foi disco de Platino en España, un feito na música galega só mellorado por Carlos nos seus seguintes discos.
Este éxito creou un verdadeiro boom e conseguiu unha atención para a música galega que esta xamáis tivera. Por vez primeira tamén,introduciu aá daquela ensimismada música tradicional galega a moitos artistas que craron versións de pezas que agora se consideran como as clásicas.
Foi tamén á volta a canción en galego, asoballada polo instrumental naqueles anos: lembremos o "Negra Sombra" de Luz e Ry Cooder, a descoñecida "Lela" con Dulce Pontes...
O disco, co-producido por Carlos, Ry Cooder e Paddy Moloner, asomou unha visión moito máis aberta da que se tiña da música galega, prestando especial atención a conexións musicais históricas da música galega descubertas en grande medida gracias ás viaxes, como a da música latina chegada de América gracias á emigración, a medieval europea recibida polo camiño de santiago e os sons orientais que chegaban do sur.

O segundo disco, Os Amores Libres, vai por un camiño máis orixinal, rigoroso e de calidade extrema, que o convirte en histórico dende a súa saída malia as incomprensións dos máis pechados que logo as asimilarían e a esquecerían. Foi ademáis un novo éxito de ventas, entrou inmediatamente o número 3 das listas españolas e foi ouro nunha semana acadando a día de hoxe 250.000 copias vendidas só en España dende a súa publicación en abril do 99.

Estre complexo e arriscado traballo, gravado en 2 anos e 10 países diferentes explora as conexións entre a música galega enmarcada na música celta e as músicas orientais partindo do flamenco, demostrando que este curruncho atlántico ten moito máis de mediterránea, e que anosa parte máis arcaica pode por iso resultar moderna.
O seu terceiro disco abre unha vez máis un novo camiñio, "Maio Longo", editado en Xullo do 2000. foi ouro nese mes e superou no Platino coma nos anteriores e gracias ás inclusión de cancións atravidamente pop, foi número 1 en tódalas radiofórmulas, feirto sen precedentes na carreira de Carlos e na raíz da música galega.
Carlos animouse por vez primeira a publicar unha das súas composicións, cecais animado pola letra que para ela escribiu o exSupertramp Roger Hodgson.
Unha vez máis confiou Carlos nunha grande vocalista portuguesa, neste caso moi noviña, Anabela, formada no fado portugués gtradicion al pero aberta a outros estilos.
Cobran especial relevancia neste disco dous excepcionais multiinstrumentistas da banda de Carlos, o veterán Pancho Álvarez e o seu irmán Xurxo Núñez.
Bótanlle unha man os seus inseparables amigos irlandeses, o productor francés de avangarda, Hector Zazou, nas partes máis tecnolóxicas e instrumentais, que tamén nas hai nesta disco.

Recentemente Carlos presentou a súa primeira antoloxía nomeada "Todos os Mundos". El mesmo fixo a selección dos temas entre os seus tres discos así como as moitas colabouras que lea feitas para outros amigos artistas e que polo tanto estaban dispersas e aparecen xuntas por vez primeira.
O seu grupo de directo inclúe voces, guitarra, boutzouki, violín. baixo, acordeón, batería e percusión, ademáis de invitados como bailarines,pandereteiras ou bandas de gaitas en ocasións espoeciais.
A Carlos Núñez banda non só arrasa na casa, senón en medio mundo sendo con diferencia o grupo galego máis solicitado para tocar internacionalmente, non en van rebasaron a abraiante cifra de 150 concertos en 1997, presentando o seu primeiro disco e non baixaron de cifra dende entón.
Teñen certamente a calidade esixida polo público dos máis importantes teatros do mundo, pero tamén fan tolear de ledicia a moitedumes como probaron no Womad ante 80.000 persoas ou en Roma ante 2.ooo.ooo convocados polo Papa no 2000.
Carlos obtivo todo tipo de premios e nominacións das cales podemos suliñar, o premio Ondas como mellor artista en dirtecto, dúas nominacións ós Grammys Latinos, Premio Sabetia-Ter, Premio da Crítica de Galicia, de La voz de Galicia, de El Correo Gallego, dos Xornalistas Vgalegos en Madrid, Vieira de Plata, etc.